زیبایی‌شناسی مستند انعکاسی با تاکید بر آثار ارول موریس

سینمای مستند همواره بر پایه‌ی رابطه‌ی مستقیم میان واقعیت و تصویر عکاسانه از جهان بیرونی، تولیدات خود را متمایز از سینمای داستانی عرضه کرده است. این رابطه در فلسفه‌ی هنر معاصر مورد تردید قرار گرفته است. به گونه‌ای که در چند دهه‌ی اخیر فیلم‌های مستندی ساخته شده‌اند که توانسته‌اند با به چالش کشیدن زیبایی‌شناسی واقعگرایانه‌ی سینمای مستند، تأکید بر اهمیت هویت و تفسیر مستندساز از واقعیت و به‌کارگیری برخی تمهیدات سینمای داستانی سبک مستندسازی جدیدی پدید آورند که آن را مستند انعکاسی می‌نامند. مستند انعکاسی متأثر از تحولات معرفت‌شناسی معاصر با بازاندیشی درباره‌ی رابطه‌ی میان مستندساز و واقعیت، مبانی مفروض و بدیهی زیبایی‌شناسی متعارف سینمای مستند را مورد پرسش قرار می‌دهد و می‌کوشد با بهره‌گیری از استراتژی‌های شکلی و سیاسی و استفاده‌ی آگاهانه از تمهیداتی نظیر بازسازی صحنه‌ها، فاصله‌گذاری با سوژه، آگاه ساختن مخاطب از فرایند تولید اثر و تأکید بر شکاف همیشگی میان سوژه و ابژه تجربه‌ی جدیدی در ساخت و دریافت سینمای مستند پدید آورد. دراین مقاله کوشش شده است با بهره‌گیری از آرای بیل نیکولز، نظریه‌پرداز فلسفه‌ی فیلم و سینمای مستند، ویژگی‌های سبکی مستند انعکاسی معرفی و وجه زیبایی‌شناسانه‌ی آن با تأکید بر آثار یکی از مهم‌ترین مستندسازان معاصر، اِرول موریس، تشریح شود.